عبد الصالح شمس اللهی
به نامش شاعر نبوده و نیستم اما گاه گاهی که ساقی از آن می باقی پیمانه گردانی میکند قطره ای بر زمین میریزد و آن قطره را چون گدایان کنج میخانه میلیسم و خوشم که رزقم به دست ساقیست ، باز هم به کنجی میخزم و سرا پا اشک میشوم تا باز مشک در دست ساقی بلغزد و باز قطره ای دیگر نسیب این خمار کنج نشین میخانه شود....